Blues Peer luisterde na hun eerste editie via een peiling naar de opmerkingen van de bezoekers, waardoor een aantal punten concreet aangepakt werden. Dat de nieuwe stijl “oké” was bewees de zowat uitverkochte tweede dag, de zaterdag van Blues Peer ‘23. Opnieuw waren de podia in de “Uptown” of de soms te kleine “Mississippi Club” tent de plaatsen waar vele muziekliefhebbers elkaar, aan de andere kant van de straat, rond de kapel ontmoetten…  

Op ZATERDAG 27/05/23 stonden er 13 bands (+ een afterparty met SANSSEVERIA SOUND SYSTEM) geprogrammeerd: TRIGGERFINGER (23:15) - WALTER TROUT (22:05) - ROBERT CRAY BAND (20:55) - MICHELLE DAVID & THE TRUE-TONES (19:45) - KITTY, SAISY & LEWIS (18:35) - MESKEREM MEES (17:30) – SONS (16:35) - ERROL LINTON (15:45) - ERJA LYYTINEN (14:55) - GHALIA VOLT (14:10) - ISAAC ROUX (13:30) en LAPWING TRAIL (13:00) gepland. Over de 13 optredende bands hieronder de nodige info en voorbeschouwingen.

“Lokaal” moet ook kunnen, moeten ze in Peer gedacht hebben, als er naar bands voor “hun” festival gezocht wordt. LAPWING TRAIL zijn vijf muzikanten uit de vruchtbare grond van Sint-Truiden tot Herk-de-Stad, die ooit, zomaar door/voor de lol begonnen samen te spelen. Met hun 60's en 70's rock vibe mochten Wim (zang, gitaar), Joachim (drums), Pieter (keys), Ruben (gitaar) & Wesley (bas) de tweede dag in de Mississippi Club openen. Met o.a. “Freerider”, het funky “Working Class" en het hypnotiserende “Look Up” wisten ze ons aangenaam te verrassen.

Zoals wel vaker gebeurt, had het publiek betere oren dan de jury tijdens de Humo’s Rock Rally van 2022. Daar werd Louis De Roo, alias ISAAC ROUX, wél tot winnaar uitgeroepen. Dat viel helemaal te begrijpen: zelden klinken stemmen zo zuiver en tegelijk indrukwekkend als bij deze jongeman. Hij kreeg in Liverpool (aan het LIPA, Liverpool Institute for Performing Arts) van Sir Paul McCartney zelve songwriting lessen. Voorprogramma’s van Portland, The Haunted Youth en The Bony King of Nowhere kregen we al van hem, maar vandaag staat hij solo in de Uptown. Zijn debuutsingle “White Rose”, kennen we van radio StuBru, maar dat hij meer in petto heeft ontdekten we met zijn pretentieloze alternatieve Indie folk vandaag. Na Blues Peer is hij zeker geen onbekende meer!

GHALIA VOLT, alias Ghalia Vauthier is géén katje, maar wel een Brussels “ketje” dat vanaf 2013, na een inlooptijd als busker en bij het begin van haar muzikale carrière, vooral in een aantal muzikale projecten (the Naphtalines, Voodoo Casino en Ghalia & Mama’s Boys) opdook. Ondertussen vond ze meer en meer haar eigen weg. Een weg, die ze ontdekte na meervoudige trips naar New Orléans en Mississippi, waarbij ze o.a. op het Juke Joint Festival optrad én er de harten van de Mama’s Boys won. Als solo artieste nam Ghalia in 2019 ‘Mississippi Blend’ op. De opnames gebeurden in de Zebra Ranch in Coldwater, Mississippi, eigendom van en beheerd door Cody en Luther Dickinson. Het is daar waar ook al T-Model Ford en R.L. Burnside ooit opgenomen hebben. In maart 2020, toen Covid over de planeet waaide, de luiken van concertzalen en opnamestudio's omlaag gingen en de muziekscene plotseling stilviel, stond Ghalia Volt voor hetzelfde dilemma als elke andere artiest. Het reactie was de One Woman Band. Volt staat sindsdien in haar eentje op het podium als een full band: kick, snare, hi-hat, tamboerijn, slide/gitaar & zang. Er werd ook een live album opgenomen in de legendarische Royal Sound Studios in Memphis en het bevat Ghalia's meest eerlijke teksten en groovend materiaal tot nu toe. Ghalia opende resoluut met Elmore James’ “Got to Move” en het even gekende, “Shake Your Money Maker”. “Let’s have a blast”, zei ze lachend en vervolgde met een selectie uit haar ‘One Woman Band’ 2021-release. Ik bedoel hier o.a. het Hillbilly country blues nummer “Espìritu Papàgo”, het aanstekelige titelnummer en “Drag Me Down”. Hier “ding” is duidelijk de oldskool Delta blues. Dat maakte ze duidelijk met een nummer (toegewezen aan) van Mississippi Fred McDowell, “You Gotta Move”. Een kleine “grote” madam op een Limburgs podium…

Met ERJA LYYTINEN stond er een Finse blues mama op het podium. Erja is een charismatische (slide) gitariste en singer-songwriter, die in Kuopio in een muzikale omgeving opgroeide. In 2003 studeerde Erja af aan de Sibelius-Akatemia in Helsinki, de grootse universitaire muziekacademie in de Noordse landen. Erja debuteerde in 2002 met de hulp van producer Davide Floreno met ‘Erja Lyytinen & Dave’s Special: Attention!’ en bracht ondertussen al méér dan tien studio albums uit. Haar 2014-album ‘The Sky Is Crying’, is een tribute aan Elmore James (1918-1963) en verscheen net voor ze van een tweeling beviel. Sinds de release van haar tiende studioalbum ‘Stolen Hearts’ in 2017, speelde Erja Lyytinen in de Tähdet-show van MTV Finland, won ze de felbegeerde “European Guitarist of the Year” prijs en trad ze op Oudejaarsavond voor 80.000 mensen op in haar geboortestad Helsinki. Ze deelde al het podium met legendes als Carlos Santana (die haar, verwijzend naar Lightnin’ Hopkins, de bijnaam “lightning” gaf), Dan Aykroyd en Jennifer Batten. Vijftien jaar geleden waren ze op het BRBF er als de kippen bij om deze Finse gitaargodin al naar hier te halen. Met haar jongste plaat, ‘Waiting for the Daylight’ (2022) -het album  is een hommage aan rock grootheden als Led Zeppelin, Deep Purple en Uriah Heap- stond het kleine Finse gitaarwonder hier dit jaar opnieuw met wat voor een show en met natuurlijk heel wat nummers uit de laatste release! Erja deed dat in de Mississippi Club samen met drummer Liro Laitinen, bassist Tatu Back en toetsenist Olli Hude Huttunen. De nummers die het publiek absoluut wist te pruimen waren o.a. de album opener “Bad Seeds”, “Diamonds On the Route” en “Waiting for the Daylight”, dat misschien wel een van de meest betoverende en emotionele solo's bevatte. Daarnaast imponeerde Erja ook met haar psychedelische versie van “Crosstown Traffic”, “Black Ocean” en een funky versie van “Lover’s Novels” (twee nummers uit ‘Stolen Hearts’, 2017).

Brixton is een levendig multicultureel gebied in het zuiden van Centraal-Londen met een nuchtere sfeer. Muzikant en kunstschilder ERROL LINTON is er geboren en getogen. Errol’s Jamaicaanse vader had er de juiste oude ska-platen en Errol luisterde net als iedereen op de radio naar Motown en dat soort dingen. Als hij, toen hij toen eind twintig was, een harmonica kreeg luisterde hij naar artiesten die hij nabootste. Sonny Boy Williamson II was de eerste blues harpspeler die hij hoorde en hem gewoonweg stomverbaasde. Zelf noemt hij verder ook Snooky Pryor als een van zijn invloeden. Eind jaren tachtig begon Errol in Londen met busking en in 1990, hij stond beneden aan de roltrap van Victoria Station te blazen, legde John Walters (de BBC Radio 2 producer) zijn naamkaartje in zijn mandje. Errol trok naar de BBC en Walters maakte een documentaire over hem, die hij combineerde met een documentaire over Big Bill Broonzy (Rhythms of the World). Errol werkte samen met gitarist Pete Smith en in 1995 toerde hij met Henry Gray, die 14 jaar pianist was bij Howlin' Wolf, door Spanje en het VK. Linton debuteerde in 1998 met ‘Vibin' It’, in 2001 nam hij ‘Roots Stew’ op en op zijn 'Mama Said' (2011) is er een bijdrage van de bekende New Orléans’ trompettist Abram Wilson. In hetvoorbije jaar stond Errol Linton alweer in de legendarische Toe Rag Studios, een analoge opnamestudio in Hackney, Londen. Onder het toeziend oog van de raadselachtige Liam Watson (hij won een Grammy voor zijn werk met The White Stripes en Tim Bulleyment) werd 'No Entry' opgenomen. Ook in Peer maakte hij het publiek met nummers als “City Blues”, “Hoodoo Man”, “Shake’m All Down”, “Honey Dapper” en “Cry to Me” al snel duidelijk, wat zijn muzikale invloeden zijn.

Wie dacht dat er in Melsele alleen maar aardbeien geteeld worden, die dwaalt. Er groeit daar met SONS namelijk ook garagerock van erg goeie kwaliteit. De vaders van Robin Borghgraef (zang, gitaar), Jens De Ruyte (bas, zang), Arno De Ruyte (gitaar) en drummer Thomas Pultyn waren vrienden, vandaar de bandnaam. Schoolmakkers en skate-vrienden waren ze al lang, maar sinds ze besloten een groepje op te richten, ging het een flinke gang: ze winnen de Nieuwe Lichting 2018, waren veelgehoord op de radio, mochten mee als voorprogramma met Black Box Revelation, en speelden festivals en concerten in zowat elke uithoek van de Benelux en zelfs IJsland en Duitsland. Deze jonge  band hoorde ook thuis op de affiche. Het waarom werd al snel duidelijk met songs als “Succed” en “Sweet Boy”. Ook “Naughty” en “Ricochet” deden de boxen behoorlijk knallen.

Als je je eerste twee platen respectievelijk ‘Julius’ en ‘Caesar’ doopt, dan héb je iets. Velen zouden het een “gevoel voor humor” noemen, maar het is  slechts één van de vele troeven van MESKEREM MEES, geboren in Ethiopië en kwam via adoptie ons landje binnen. Ze is een zangeres met internationale klasse en heeft alles in handen om een hele, hélé grote te worden. Ze won de Humo’s Rockrally 2020, was #1 in De Afrekening en won al een Montreux Jazz Award. Dàt, en haar fabelachtige stem, die je dwingt te luisteren, verklaart het succes van Meskerem. Tel daarbij op een vermogen om songs te schrijven alsof ze de jonge Joni Mitchell was én het feit dat Koen Gisen haar pad kruist en de opname van haar platen in handen nam, en je begrijpt waarom deze vrouw de voorbije jaren op zowat elk podium dat ertoe doet, gestaan heeft. In Peer stond er een zelfzekere jonge vrouw met een gitaar samen met cellist Frederick Daelman. “Alle muziek komt uit de blues, dus zal mijn folk sound hier ook wel passen zeker?…”, lichtte ze toe. Ze opende met “River Song” en vervolgde met het aanstekelijke “Best Friend”, “Man of Manners”, “The Writer” en nog méér moois. De nummers op haar playlist vatten haar ingetogen muzikale puurheid juist samen.

Velen herinneren zich nog de passage van KITTY, DAISY & LEWIS op Blues Peer in 2011, van twee zussen en hun broer uit het Noorden van Londen. Ze stammen uit een muzikale familie want hun vader Graeme Durham was gitarist in Londen en hun moeder Ingrid Weiss, drumster bij de post-punk band The Raincoats. Als tijdens een optreden van Big Steve & the Arlenes, Lewis (banjo) en Kitty (drums) gevraagd worden om de set te vervoegen, kwam de tijd er aan om een eigen band te gaan vormen. Tijdens hun zoektocht naar een eigen sound, speelde vader Graeme de ritme gitaar en was moeder Ingrid de bassiste. Naargelang de ervaring en het nodige talent er kwam, werd de bezetting meer duidelijk. Lewis: banjo, gitaar, lap steel en piano. Kitty: percussie, harmonica, ukelele en gitaar. En, Daisy, zij zingt en drumt. Alhoewel, want de Durham familie blijken allen multi-instrumentalisten te zijn en switchen haast bij elke song van instrument. In 2008 brachten ze hun titelloze debuut studio album uit en in 2011 volgde het album ‘Smoking In Heaven’. Met het instrumentale “Paan Boogie Man” openden ze in de grote tent. De sfeer zat al snel goed en het was nog verder genieten van nummers als “It Ain’t Your Bussines”, “Good Looking Woman”, de meezinger “Baby Bye Bye” en het swingende “(Baby) Hold Me Tight”. Wanneer Daisy voor “Going Up the Country” vooraan plaats neemt met haar drum, weet je dat het einde van de set eraan komt. Het einde van een aanstekelige set met heel wat blues, soul en R&B.

Op hun zoektocht doorheen de wereld van soul, r&b en funk, ontdekten de  gitaristen Onno Smit & Paul Willemsen (de bedenkers van het project Beans & Fatback) de gospel van onder meer The Soul Stirrers, The Zion Travellers, Sister Rosetta Tharpe en Shirley Ann Lee. Gegrepen door de pure energie van hun nummers, besloten ze om met zangeres Michelle David als The Gospel Sessions in zee te gaan. De Amerikaanse Michelle David, geboren in North Carolina en opgegroeid in NY, zong al vanaf haar vierde in de kerk en een jaar later al bij haar eerste gospelgroep The Mission of Love. Michelle was in eerste instantie niet gelijk enthousiast over de naam The Gospel Sessions. Ze wilde juist afstand nemen van de gospel. Ze veranderden van naam, maar MICHELLE DAVID & THE TRUE-TONES hielden zich aan de “oude” stijl, waarbij ze verschillende invloeden, gaande van traditionele gospel tot Afro funk, Soul tot Calypso en Marokkaanse Gnawa omarmde. De vijf albums die ze al opnamen, geven de ontdekkingen van hun reis perfect weer. Het leverde hen ook een Edison-nominatie op (The Dutch Grammy). ‘Truth & Soul’ (2022) is de titel van hun laatste album. Tijdens een gevarieerde set met een mix van R&B, Blues, Soul en Gospel, wist Michelle met haar prachtige zang het publiek snel te vervoeren. Er zat veel soul in “Up Above” en “Taking It Back” en de groove van “Yeah, Yeah, Yeah” en het refrein van “Better Days”, nodigden uit om te zingen en dansen. Ja, met Michelle David & The True-Tones was soul op Blues Peer nooit ver weg.

Een van de grote blues namen op de affiche van Blues Peer ’23 was ROBERT CRAY. Hij draait al ruim veertig jaar mee, helemaal bovenaan de top van de hedendaagse blues. Hij werd bij zijn debuut genoemd als de ware erfgenaam van Sam Cooke. Met een stem die tegelijk teder en krachtig klinkt, en met een gitaarspel dat, samen met dat van tijdgenoot Stevie Ray Vaughan, zonder twijfel tot de meest herkenbare uit de hele sector gerekend mag worden, trekt hij al decennia lang de wereld rond. Meermaals was hij al op Blues Peer te zien en te horen, steevast waren de aanwezigen dan getuigen van alweer een memorabele avond. “Cray maakt niet alleen muziek, hij schrijft geschiedenis”, schreef men en zo is het. Die geschiedenis, waarin “groten” als Curtis Mayfield en Bobby ‘Blue’ Bland een hoofdrol spelen. Dat bewijst hij al ruim twintig platen en honderden concerten lang. “Funky, cool and bad” is de omschrijving die Robert zelf wel eens gebruikt als hem gevraagd wordt hoe zijn muziek klinkt. Vandaag stond Robert Cray met bassist Richard Cousins, toetsenist Dover Weinberg en drummer Les Falconer heel rustig en zelfzeker -erg imponerend- op het podium in de Uptown. Ook nu weer was een goed uitgebalanceerde mix van blues, soul, gospel en R&B het recept waarmee Robert Cray zijn publiek wou verleiden. Hij slaagde hier zowat feilloos in met nummers uit zijn uitgebreide songbook als het funky “Anything You Want”, het mooi opgebouwde “I Shiver” en “Sitting On Top of the World”, het country/blues nummer geschreven in 1930 door Walter Vinson en Lonnie Chatmon, de kernleden van de Mississippi Sheiks en, van collega Johnny Copeland zong Cray “You Must Believe In Yourself”. “Bad Influence” en (natuurlijk) “Right Next Door” moesten voor de piekmomenten zorgen. Robert Cray zal nog lang één van de grote hedendaagse blues mannen blijven.

Met zijn exclusief optreden in België, vangt Blues Peer alweer een 72-jarige, nog altijd appetijtelijke grote vis. WALTER TROUT was ooit lid van de Bluesbreakers van John Mayall, zowat dé leerschool voor iedereen die de jongste vijftig jaar echt iets te betekenen had in de blues. Ook Canned Heat en John Lee Hooker huurden hem in en dat zijn ook al niet meteen clubjes waar je lid van wordt omwille van je mooie ogen. Een zwaar leverfalen en een daarop volgende transplantatie hielden hem enkele jaren van de podia weg. Vandaag staat hij als muziek veteraan en dertig albums verder, 21 jaar na zijn eerste optreden, opnieuw op de affiche van Blues Peer. Wie zijn laatste album, ‘Ride’ -een van de nummers op de tracklist is het veelzeggende “I’m Back”- al mocht horen, weet dat deze blues/rocker nog niet aan ophouden denkt. Het was bijna vanzelfsprekend dat er heel wat songs uit ‘Ride’, zoals het titelnummer, “Ghosts” en “I Worry too Much” op zijn playlist stonden. Dat BB King zijn grote voorbeeld is liet hij blijken met “Say Goodbye to the Blues”, dat een prachtige Trout-update kreeg. Dat gold ook voor Rory Gallagher, die met “Bullfrog Blues” op zijn setlist stond. Walter Trout deed wat iedereen van hem verwachtte. Hij overtuigde, imponeerde en ontroerde met  de kracht van een jonge “survivor” en dat, dat verdient alleen maar ons grootste respect!...

TRIGGERFINGER: Als er één band is, die de voorbije twintig jaar ons muzikale landschap flink domineerde, dan is het wel dit trio, dat dit jaar op Blues Peer de deuren mag sluiten. Hun krachtige rock is hun handelsmerk en hun succes heeft veel te maken, met de manier waarop hun frontman met zijn songs en verschijning het publiek bespeelt. De immer feilloos geklede en knappe melodieën van bedenker Ruben Block, de onverzettelijkheid van bassist Paul Van Bruystegem aka de Lange Polle (recent/na 20 jaar vervangen door Geoffrey Burton) én de bonkende drums van Mario Goossens zorgen ervoor dat je van een album / een optreden van Triggerfinger feilloos kunt genieten. Elke noot die deze band produceert, raakt je evenveel onverhoeds als onderhuids, met als gevolg dat je na afloop nauwelijks iets ander kunt, dan blij zijn en tegelijk naar adem happen. Vanavond schitterden Block, Goossens & Burton aan het Peerse rock firmament. Het was blijkbaar tijd voor verandering, nieuwe avonturen en nieuwe uitdagingen. Ze openden met het veelzeggende “I’m Coming for You”. En ja, dat waren en bewezen ze verder met hun bijna klassiekers als “Let It Ride”, “First Taste”, “Flesh Tight” en “On My Knees”. Daarna was er nog de afterparty van het SANSEVERIA SOUND SYSTEM, maar gelukkig voor ons (oudjes), was er ook nog de vip-bar die open was…

ROOTSTIME OPINION BLUES PEER ’23, ZATERDAG 27 mei: “Op de tweede dag op Blues Peer waren met GHALIA VOLT en ERJA LYYTINEN blues vrouwen duidelijk weer de baas. Artiesten die ook snel het publiek omarmden waren harmonica fenomeen ERROL LINTON, onze eigen parel MESKEREM MEES, KITTY, DAISY & LEWIS én soul diva MICHELLE DAVID & THE TRUE-TONES. De nu al blues legendes ROBERT CRAY en de aimabele en nooit afgevende WALTER TROUT behoeven hier verder geen superlatieven. TRIGGERFINGER, met of zonder “Monsieur Paul”, blijft er inhakken, wat aardig hielp om de zaterdag overtuigd en geslaagd af te sluiten…”